İnsanoğlunun ne kadar garip bir yaratık olduğunu her geçen gün daha net bir şekilde görüyorum. Çoğo zaman bu bana öyle bir melankoli veriyorki, keşke olayları bu kadar fazla gözlemlemesem ve düşünmesem diyorum. Ama nafile virüs damarlarınızda dolaşmaya başladıysa artık hiç bir ilaç sizi tedavi edemez.
Yıllarını beraber geçiren insanların daha sonra bir anda kopmaları ve çok öenmli günlerde dahi bir araya gelmemeleri beni her zaman hüzünlendirmiştir. Belki; benim hassaslığım, benim düşünceliliğim ileri düzeydedir. Normal olan ben değil, başkalarıdır.
Bu yaz onlarca nikaha katıldım. Bazılarına da katılamadım. Tabiri caizse bilmem neyimiz bir zamanlar ayrı dereye gitmeyen çocukluk arkadaşlarımdan biri beni nikahına davet etmedi. Yine geçen gün gittiğim bir nikahta, üniversite yıllarımız beraber geçen onlarca arkadaştan sadece 4 tanesi hazır durumdaydı.Üzücüydü.
Aslında bu konuda sayfalarca yazılar yazılabilecekse de, bana hüzün verdiği için daha fazla yazmak istemiyorum.
