"Yılın modasını takip etmek için vicdanımı kısa kestirmeyeceğim..."

Yüzyılımızın en büyük hastalığı nedir diye sorulsa, ne dersiniz? Ben paraseverlik derim. Paraseverlik: paraya tapınma, makama tapınma, betona tapınma, dört tekerlekli üzerine metal yığını araçlara tapınma, şana tapınma... Dünyamızda en çok değer verilen şey kağıt parçası ve onun satın alabildikleri. İçimize bir yerlerden bir virüs bulaştı sanıyorum. "İçimizdeki Şeytan" diyor ya o harika romanında Sabahattin Ali. Evet içimizde bir şeytan var. Aklımız; en son çıkan telefon markaları, spor arabalar, üst baş -çul çapuk derdik eskiden- kimsenin birbirini tanımadığı binlerce konutluk daireler, onlarca defa gittiğimiz zincir restoranlara gidip çektiğimiz fotoğrafları sosyal medyada yayınlamakta. 


Ey bu memleketin evladı!! Sen yeryüzüne niye geldin? Görevin ne senin görevin!! Senin aklın sadece gözünde midir? Yok mu uğrunda hata yapacağım, para kaybedeceğin bir idealin. Ödün mü kopuyor yoksa bunlardan. Hiç insanlık ve iyilik için yapacak bir şeyi yok mu? Yok değil mi? İçimizdeki şeytan AVM'ye git diyor. Elinde telefonunla mekanik yapış yapış bir iletişime geç diyor. Arkadaşın olmayan, sadece kontağın olan kişilerle. Böyle değildik oysa biz. Maddeten daha yoksun, ruhen daha zengindik...


Mahallelerimiz vardı bizim, "mahalle arkadaşlarımız" herkes birbirini tanırdı. İyi günde de beraberdik, kötü günde de, pek doğum günü kutlamazdık -batı yakasının adetiydi bizce- ama şimdiki gibi wall üzerinen selam verilmezdi. Kavgaya beraber giderdik, maça da. İçimizdeki şeytan daha bir uykudaydı.

Bir idealin, sevdiğin insanlar, inandığın doğrular olmalı; küçük hesaplara asla kurban etmeyeceğin. Aç yatıp dik gezecek iraden olmalı. Vicdanın var senin. Yırtık ayakkabı giysen de yırtık bir vicdan taşımamalısın. Öyle kaya gibi, dağlar gibi olmaslısın. Velhasılı herkes ve her şey üzerine üzerine gelse ve içindeki şeytana seslense vicdanın Çin Seddi gibi dikilmeli. Paradan puldan, şandan şöhretten çok daha önemli değerlerin olmalı. Şeytanın üzerine geldikçe gülüp geçmelisin.

 
 

Hayat Çok Şey Öğretiyor İnsana

Hayat Çok Şey Öğretiyor İnsana

Hayat çok şey öğretiyor insana

Kitapların, türkülerin, şiirlerin, öğretmenlerin, anne ve babaların öğretemediği ya da öğretmediği

Öyle çatal yürek, gamsız oluşuna bakmıyor

Yere çalıyor, hiç acımasız, hiç hesapsız

Hayat çok şey öğretiyor insana

Yolun sonuna gelenleri anlıyorsun

Gülüp geçtiğin haberlere donup kalıyorsun

Her köşe başında bir hatıraya dalıyorsun

Hayat çok şey öğretiyor insana

Sadece iyi olmanın çoğu zaman hiçbir şeye yetmediğini

Hayatta kötülerin de olduğunu

İyiysen, kötüyle de kötü olamayacağını

Hayat, kardeşim insana çok şey öğretiyor

İnsanların rengine, dinine, diline göre değil

Sadece bir şeye göre ayrıldığını öğretiyor

İyi ya da kötü olmalarına

Hayat insana gamlı da yaşamayı öğretiyor

Köprüye çıkanları anlamayı da

Beyaz kasketinden beyaz saçları görünen amcanın da bir gün genç olduğunu

Senin kadar aşık olduğunu

Velhasılı hayat, insana çok şey öğretiyor

Mesela güzel şeyler hep kısa sürüyor

Hayat kimseye adil davranmıyor

Ama umut her zaman bir köşede duruyor